Szlakiem bohaterów Słowackiego Powstania Narodowego, część 2: Chopok – Polana - Skałka i stada kozic

Przygotowanie do wędrówki

Eliza ma już na koncie kilkadziesiąt wypraw, więc góry to dla niej nie nowość. Często wybiera się właśnie na szczyty, gdzie odpoczywa, szuka inspiracji i uwiecznia na zdjęciach piękno słowackiej przyrody. Jak sama mówi, najważniejszą częścią każdej wędrówki jest przygotowanie. Zawsze dokładnie planuje trasę, sprawdza prognozę pogody i na tej podstawie pakuje potrzebne rzeczy.

Jak zobaczyć w jeden dzień jak najwięcej

Za dobrym zdjęciem czasem trzeba się nachodzić. Eliza dobrze o tym wie, dlatego chce w ciągu jednego dnia zdążyć jak najwięcej. Zdecydowała się zaoszczędzić czas i kupiła bilet w obie strony na Chopok. Stąd już pójdzie po grani i w ten sposób ominie ją część wysiłku i zaoszczędzi przynajmniej 2-3 godziny, które chętnie wykorzysta na robienie zdjęć i odpoczynek na łonie natury.

Na szczęście Eliza jest już członkiem programu GOPASS i kupuje bilet, nie wychodząc z domu, w sumie o 2 euro taniej. Szkoda, że na wędrówkę zdecydowała się dopiero dzisiaj, a nie trochę wcześniej. Gdyby kupiła bilet z przynajmniej 3 dniowym wyprzedzeniem, byłby jeszcze o 2 euro tańszy. W ten sposób zaoszczędziłaby 4 euro.

W ośrodku wita ją idealna pogoda

Eliza chce wyruszyć na wyprawę fotograficzną jak najwcześniej. Sprawdza na oficjalnej stronie ośrodka Jasna letnie godziny kursowania kolejek linowych. Dowiaduje się, że kolejki jeżdżą od 8:30 do 18:00 w półgodzinnych odstępach czasu, więc kolejnego dnia już o 8:25 niecierpliwie czeka ze swoją kartą GOPASS przed pomarańczowym 4-osobowym wyciągiem krzesełkowym na stacji Záhradky.

Szlak bohaterów SNP, kopczyki z kamieni i kolorowe oznakowanie

Szlak bohaterów Słowackiego Powstania Narodowego z Chopoka na zachód znajduje bez problemów. Przechodzi na południową stronę pod Restauracją Rotunda, gdzie dostrzega dobrze widoczny szlak oznakowany na czerwono. W tle widzi już szczyt Deresze i piękny widok na Kotlinę Liptowską.

Idzie po dobrze przygotowanej skalnej trasie i wspomina opowieść znajomego o tym, jak w młodości pomagał budować to przejście. On jako żołnierz wykonywał najcięższe prace na zlecenie górskiego pogotowia ratunkowego. Trochę lżej mieli studenci i studentki. Wszystkie ścieżki budowano ręcznie, bez dynamitu, tylko za pomocą kładek i wsporników. Niektóre duże i ciężkie skały przesuwali nawet kilka dni. Byli za to dobrze opłacani i z uśmiechem wspominał, że dobrze ich tu karmiono. Eliza nie dziwi się, że mu smakowało, wygląda to na kawał naprawdę ciężkiej, fizycznej roboty, o której już mało kto teraz pamięta.  

Szlak czerwony prowadzi Elizę poza główny szczyt Dereszy, na przełęcz Polany. Przechodzi obok intrygujących małych kamiennych budowli, tzw. kopczyków. Dziś już w większości krajów są tylko obiektem fotografii, ale kiedyś służyły jako oznakowanie szlaków górskich.  Na terenie Słowacji już dawno zostały zastąpione nowoczesnym kolorowym oznakowaniem, które każdy dobrze zna.

Wiesz, że w całej Słowacji mamy ponad 15 000 kilometrów szlaków oznakowanych w ten sposób? O tym nie wiedziała nawet Eliza, która wygooglowała tę informację dopiero w domu. Z drugiej strony orientowała się, co oznaczają poszczególne kolory szlaków. Ty też je znasz?

Czerwony – oznacza najważniejsze, najdłuższe i najbardziej wymagające trasy jak grzbiety górskie i inne trasy o istotnym znaczeniu. Należy do nich także szlak bohaterów SNP, który właśnie pokonuje Eliza i który jest najdłuższym szlakiem górskim w całej Słowacji.  

Niebieski – oznacza średnio długie trasy, często w dolinach lub na bocznych graniach.

Zielony – trasy lokalne i krótsze.

Żółty – to oznaczenie połączeń i krótszych odcinków, ewentualnie skrótów.

Przełęcz Polany i przyjemne zaskoczenie na Polanie

Szlak pomału robi się coraz bardziej skalisty i Eliza przechodzi przez przełęcz Polany na Polanę, gdzie decyduje się na krótki przystanek.

Jest bardzo zaskoczona, gdy zauważa, że kilka metrów od niej pasie się stadko kozic. To endemiczny podgatunek kozicy północnej – kozica tatrzańska, która występuje tylko na terenie Tatr Niskich i Tatr Wysokich. Kozice te w ogóle nie boją się ludzi, więc Eliza ma świetną okazję zrobić zdjęcia tym chronionym zwierzętom. Jeszcze nie wie, że kozice będą jej towarzyszyć przez znaczą część trasy po grzbiecie górskim z Polany na  Kotliská.

Za kozicami widać wielkie, zielone przestrzenie Vajskovskej doliny. Droga przypomina Elizie sceny jak z baśni i zauważa, że większość ludzi kończy swoją trasę właśnie na Polanie. Ten szlak jest odpowiedni dla dzieci i osób o słabszej kondycji fizycznej. Każdy może zajść tak daleko, jak chce i zawrócić w każdym momencie. 

Eliza uwielbia takie chwile na łonie natury. Lubi, kiedy jest sama i kiedy przyroda zapewnia jej spokój i wyciszenie.

Na tym szlaku Eliza już nie spotyka żadnego turysty. Na grani jest zupełnie sama i uświadamia sobie, jaka jest mała w otoczeniu tej majestatycznej przyrody. Gdy widzi ogromne skały pod Skałką, wydaje się być jeszcze mniejsza. Taki mały punkcik z aparatem fotograficznym, ale właśnie to jest kwintesencją tych wędrówek. Odnaleźć się w tej magicznej wielkości i majestacie okolicznych gór.

Skałka - szczyt

Skałka to nie jest typowe miejsce w Tatrach. Na samej górze nie ma żadnego jednoznacznie najwyższego punktu, a sam szczyt przypomina raczej większą powierzchnię.

Nie ma to jednak wpływu na to, że rozciąga się stąd wspaniały widok na całe Tatry Niskie, a Eliza ma na koncie kolejny zdobyty szczyt. To wędrówka, którą będzie jeszcze długo i z radością wspominać. A Ty co? Jaki będzie cel Twojej najbliższej wyprawy?